Ο Δημήτριος (Μήτσος) Περάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1893, με καταγωγή από την Τήνο και μεγαλωμένος σε οικογένεια μαρμαρογλυπτών. Τόσο ο πατέρας του Νικόλαος Π. Περάκης (1857-1912), όσο και ο θείος του Νικόλαος Περάκης (1871-1946) επίσης, ήταν μαρμαρογλύπτες. Σπούδασε γλυπτική στο Σχολείο των Καλών Τεχνών με καθηγητές τους επιφανείς γλύπτες Γιώργο Βρούτο, Λάζαρο Σώχο και Θωμά Θωμόπουλο. Αποφοίτησε το 1920, λαμβάνοντας για την επίδοσή του το πρώτο Θωμαΐδειο και Χρυσοβέργειο βραβείο. Ήδη κατά την διάρκεια των σπουδών του είχε διακριθεί αποσπώντας μεταξύ άλλων και το πρώτο Αβερώφειο βραβείο. Από νεαρή ηλικία είχε καθημερινή τριβή με τα υλικά, τα εργαλεία και το περιβάλλον καλλιτεχνικής δημιουργίας και «μαστοριάς» των γλυπτών, δουλεύοντας στο μαρμαρογλυφείο του πατέρα του στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από την Πύλη του Αδριανού. Το εργαστήριο του πατέρα του εκτός από τόπο εργασίας αποτελούσε τόπο συνάθροισης και ώσμωσης απόψεων μεταξύ γλυπτών, καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος, ένα ιδιότυπο καλλιτεχνικό καφενείο. Η καθημερινή επαφή του Δ. Περάκη με τον κόσμο αυτό συνέβαλε αποφασιστικά στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και του έργου του, το οποίο ήταν περισσότερο εφαρμοσμένο και πρακτικό παρά ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Σύμφωνα με σημερινούς μελετητές, όπως ο καθηγητής Δημήτρης Παυλόπουλος, ο Δ. Περάκης αντιπροσωπεύει την αγνοημένη κατηγορία των εφαρμοστών-γλυπτών του Μεσοπολέμου, οι οποίοι αναλάμβαναν να περάσουν σχέδια και γύψινα προπλάσματα στο τελικό υλικό, το μάρμαρο, συμβάλλοντας και στην τελική διαμόρφωσή τους. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Γλυπτών, ενώ δίδαξε διακοσμητική στην Σιβιτανίδειο σχολή. Μεταπολεμικά (1948-1952), εργάστηκε ως σχεδιαστής Α΄ τάξεως του Υπουργείου Ανοικοδομήσεως και κατόπιν ως συντηρητής αρχαιοτήτων σε αρχαιολογικές εφορείες (ενδεικτικά, στα Μουσεία Ακροπόλεως, Δελφών και Αρχαίας Ολυμπίας). Υπήρξε μέλος του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών και της ιδρυτικής κίνησης για το μετέπειτα Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Μεταξύ των έργων του ξεχωρίζουν η Στήλη προς τιμήν του Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ στο Μεσολόγγι, το Ηρώο του Άγνωστου Στρατιώτη (Γάλλου) Ρεθύμνου αλλά και έργα ανίδρυσης μνημείων όπως το βάθρο του ανδριάντα του George Canning (Κάνιγκ) στην ομώνυμη πλατεία της Αθήνας. Πέθανε στην Αθήνα το 1965. Γιος του ήταν ο Κώστας Περάκης (1928-2004), γλύπτης επίσης.

ΠΗΓΕΣ

• Εύα Λαδιά (επιμ.), «Η Ιστορία του ‘’Γάλλου” από την επιστημονική ερευνητική πλευρά», κείμενο ομιλίας του καθηγητή Δημήτρη Παυλόπουλου αναρτημένο στην ειδησεογραφική σελίδα Ρεθεμνιώτικα Νέα, 18/01/2019 (ημερομηνία ανάκτησης 11/11/2020)
• Δημήτρης Παυλόπουλος, «Το Σωματείο Ελλήνων Γλυπτών. Παραγγελίες που εκτελούν τα μέλη του στην πλατεία Ομονοίας και το Πεδίον του Άρεως», Επτά Ημέρες (ένθετο εφημερίδας Καθημερινή), 25/10/1998, σελ. 18-19.
• Δημήτρης Παυλόπουλος, «Πλατεία Κάνιγγος – Η άλλοτε ειδυλλιακή πλατεία της Αθήνας», 29/5/2019, αναρτημένο στο ειδησεογραφικό site SLPress https://slpress.gr/politismos/plateia-kaniggos-i-allote-eidiliaki-plateia-tis-athinas/ (ημερομηνία ανάκτησης 11/11/2020)