Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1877.

Μαθητής του Γεωργίου Βρούτου (γλυπτική) και του Νικηφόρου Λύτρα (ζωγραφική) στο Σχολείον των Τεχνών. Στη διάρκεια των σπουδών του κέρδισε βραβεία, όπως το Θωμαΐδειο και το Χρυσοβέργειο, καθώς και υποτροφία για σπουδές στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών του Μονάχου, όπου μαθήτευσε στο εργαστήριο του S. Eberle. Ταξίδεψε στη Φλωρεντία, τη Νάπολη, τη Ρώμη και το Παρίσι. Το 1902 επέστρεψε στην Αθήνα και άνοιξε εργαστήριο με τους αδελφούς Νομικού. Καθηγητής Γλυπτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1912 (διαδέχτηκε τον Γεώργιο Μπονάνο) έως και τον θάνατό του, και ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Ελλήνων Γλυπτών (έτος ίδρυσης 1929). Εξελέγη ακαδημαϊκός το 1930.

Δημιουργός πολλών προτομών (Εμμ. Ξάνθος, Διον. Σολωμός, Π. Μελάς, Αλ. Παπαδιαμάντης) αλλά και ανδριάντων (Χ. Τρικούπης), ηρώων (Μνημείο Τριών Ναυάρχων), καθώς και ταφικών μνημείων (Όθωνος Τετενέ) και επιτύμβιων στηλών. Από το 1900 επιχρωμάτιζε τα γλυπτά του, εφαρμόζοντας την εγκαυστική τεχνική. Συνέβαλε στη διάσωση του έργου του Χαλεπά, ως υπεύθυνος της μεταφοράς σε γύψο των πήλινων προπλασμάτων του καλλιτέχνη.

Σύμφωνα με τον Ηλία Μυκονιάτη, ο Θωμόπουλος επιχειρεί με τα γλυπτά του να προβάλει ιδέες και σύμβολα για τη δημιουργία μιας εθνικής τέχνης, αλλά τεχνοτροπικά δεν καταφέρνει να υπερβεί τον γενικό κανόνα του κλασικισμού σε ακαδημαϊκό ιδίωμα και, μάλιστα, με σκληρά στοιχεία, που φτάνουν να απαξιωθούν από αισθητική άποψη (ενδεικτικά, Περικλής Γιαννόπουλος, Ελληνική Γραμμή, 1903). Στην ίδια κατεύθυνση, η Ευθυμία Μαυρομιχάλη, επισημαίνει ότι, αν και στην αρθρογραφία του ο γλύπτης ασκεί κριτική στον ακαδημαϊσμό και οραματίζεται μια νέα εθνική τέχνη, εμπνευσμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, το έργο του δεν συνάδει με τις προθέσεις του, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται αντιφατικός.

Γενικότερα, η γλυπτική του Θωμόπουλου αντιπροσωπεύει την κορύφωση της μεταβατικής περιόδου από τον ακαδημαϊκό κλασικισμό και ιδεαλισμό στον ακαδημαϊκό ρεαλισμό, με επιρροές από τον συμβολισμό και τον ρομαντισμό.

ΠΗΓΕΣ:

«Έλληνες γλύπτες: Θωμόπουλος Θωμάς», ΝΙΚΙΑΣ. Ερευνητικό Κέντρο Πιστοποίησης, Συντήρησης & Αποκατάστασης Έργων Τέχνης, προσβάσιμο στο  ΣΥΝΔΕΣΜΟ  (ανάκτηση: 15.9.2018).

Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες Γλύπτες, τ.5: Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, Αθήνα, Μέλισσα, 1981, σ.100-102.

Μαυρομιχάλη Ευθυμία, «Γλύπτες του περασμένου αιώνα. Πρόσωπα, δραστηριότητες και καλλιτεχνικοί προσανατολισμοί της ελληνικής γλυπτικής του 19ου αι.», ένθετο Επτά Ημέρες της εφ. Καθημερινή, 25.10.1998, σ. 8-9.

Μερτύρη Αντωνία, Η καλλιτεχνική εκπαίδευση των νέων στην Ελλάδα (1836-1945), Αθήνα, ΚΝΕ/ΕΙΕ, 2000, σ.472-477.

Μυκονιάτης Ηλίας, Ελληνική τέχνη. Νεοελληνική Γλυπτική, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1996, σ.18, 19, 20, 193.

Συλλογή/Αρχείο ΦΑ=ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΩΜΑΣ, Ε.Λ.Ι.Α., προσβάσιμο  στο  ΣΥΝΔΕΣΜΟ (ανάκτηση: 5.1.2019)

Χατζηιωάννου, Ιωάννης Χ., Πανελλήνιον Λεύκωμα Eθνικής Eκατονταετηρίδος 1821-1921. Η χρυσή βίβλος του Ελληνισμού, τ. Δ΄ Καλαί Τέχναι, «Νέα Ελληνική Ηώς», Αθήνα, 1927, σ.131, 133.