Ο γλύπτης Θεόδωρος Παπαγιάννης γεννήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων το έτος 1942. Μεταξύ των ετών 1960-1965 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) στην Αθήνα λαμβάνοντας τόσο το καλλιτεχνικό όσο και το θεωρητικό δίπλωμα καθώς και δίπλωμα εφαρμοσμένων τεχνών. Θήτευσε πλάι σε διακεκριμένους δασκάλους και γλύπτες όπως ο Γιάννης Παππάς και ο Νικόλαος Κερλής. Σε ηλικία περίπου 25 ετών και έχοντας λάβει υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) ξεκίνησε να εμβαθύνει την μελέτη του στην αρχαιοελληνική τέχνη και στην τέχνη της Μεσογείου πραγματοποιώντας αρκετά ταξίδια για παρατήρηση και έμπνευση στην Αίγυπτο, στα παράλια της Μικράς Ασίας και την Κωνσταντινούπολη συνδυαστικά με περιοχές της ελληνικής επικράτειας όπως η Κρήτη. Το 1970 εισήλθε στην πανεπιστημιακή διδασκαλία διοριζόμενος βοηθός του Γιάννη Παππά στην Α.Σ.Κ.Τ. Δύο χρόνια αργότερα, επικεφαλής ομάδας σπουδαστών της σχολής περιόδευσε στην πατρίδα του Ήπειρο και κυρίως στα Ζαγοροχώρια, μελετώντας και αποτυπώνοντας τα ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά γνωρίσματα και τα στοιχεία της λαϊκής και παραδοσιακής τέχνης. Τα πέτρινα και πλίνθινα οικοδομήματα της περιοχής όπως και τα ξυλόγλυπτα καλλιτεχνήματα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την ομάδα εργασίας και για τον ίδιο. Στα 1974 με άλλους συναδέλφους του δραστηριοποιήθηκε υπέρ της ίδρυσης του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (Κ.Ε.Τ.). Μεταξύ των ετών 1981-1982 πραγματοποίησε σπουδές μετεκπαίδευσης στο Παρίσι γύρω από τις νεότερες τάσεις και τα υλικά στην γλυπτική παρακολουθώντας εργαστήρια των S. Mouille, G. Vincent και Μ. Rafestin στην Ecole Nationale Supérieure des Arts Appliqués et des Métiers d’ Art. Το έτος 1987 εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. ενώ το 1991 εξελίχθηκε σε τακτικό, αναλαμβάνοντας για μια σειρά ετών την διεύθυνση του Α΄ Εργαστηρίου Γλυπτικής. Ο Παπαγιάννης έχει φιλοτεχνήσει πληθώρα γλυπτών που κοσμούν τόσο τον δημόσιο χώρο όσο και συλλογές μουσείων και πινακοθηκών, αναδεικνυόμενος σε έναν από του παραγωγικότερους γλύπτες της Μεταπολίτευσης. Η θεματολογία του έργου από κεντρικά γεγονότα της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας όπως η Ελληνική Επανάσταση του 1821, η Εθνική Αντίσταση (1941-1944) και η Εξέγερση του Πολυτεχνείου (1973) ενώ διακρίνεται από τις ισχυρές αναφορές του στα στοιχεία της λαϊκής παράδοσης και στις παραδοσιακές κοινωνίες, με έμφαση σε αυτές της Ηπείρου. Ο Παπαγιάννης χρησιμοποιεί για την δημιουργία του πληθώρα υλικών όπως ορείχαλκο, μάρμαρο, σίδερο, ξύλο, πέτρα ακόμη και άχρηστα μέταλλα και αστικά απορρίμματα, επιδεικνύοντας μια αρκετή πλαστικότητα στα υλικά του και μια διαρκή προσπάθεια πειραματισμού ως προς την αναπαράσταση της υλικότητας και της καθημερινότητας.  Έχει τιμηθεί µε πολλά βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσα στα οποία είναι το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό για το Μνημείο Εθνικής Αντίστασης, Βόλος (1985) και το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό για το Μνημείο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, Γιάννενα (1985). Ανάμεσα στο πλούσιο καλλιτεχνικό του έργο που απαριθμεί αρκετές δεκάδες γλυπτών συγκαταλέγονται ο ανδριάντας του Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη στον Πύργο Ηλείας και του Ελευθέριου Βενιζέλου στα Ιωάννινα, οι προτομές των Γεώργιου Ριζάρη, Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, Γεωργάκη Ολύμπιου και Στρατηγού Σαράφη στην Αθήνα καθώς και τα μνημειακά σύνολα «Μνημείο για τον Ανώνυμο Δάσκαλο»  στην Αθήνα και το γλυπτό στην είσοδο του κτιρίου του ΚΚΕ στον Περισσό. Από το 2009 στην γενέτειρά του Ελληνικό Ιωαννίνων λειτουργεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεόδωρου Παπαγιάννη με δεκάδες προπλάσματα, σχέδια και γλυπτά του τόσο στον εσωτερικό όσο και στον προαύλιο χώρο του, ενώ και σε όλη την έκταση του χωριού γλυπτές και καλλιτεχνικές δημιουργίες του Παπαγιάννη κοσμούν τον δημόσιο χώρο.             

ΠΗΓΕΣ

• «Βιογραφικό σημείωμα Θεόδωρου Παπαγιάννη» στην ιστοσελίδα του γλύπτη http://theodoros-papagiannis.gr/el/node/34, (ημερομηνία επίσκεψης 12/07/2020). 
• Ζέτα Αντωνοπούλου, Τα γλυπτά της Αθήνας. Υπαίθρια Γλυπτική 1834-2004, Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2003, σελ. 205.