Ο γλύπτης και ακαδημαϊκός Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του χειρουργού Αλέξανδρου Παππά και της Ελένης Φωτιάδη. Στην Κωνσταντινούπολη έζησε για λίγα μόλις χρόνια καθώς τον Σεπτέμβριο του 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του εξαναγκάστηκε σε προσφυγική μετακίνηση προς την Ελλάδα. Μετά από μια σύντομη παραμονή στην Κέρκυρα η οικογένεια Παππά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο Γιάννης Παππάς φοίτησε στο Γ' Γυμνάσιο Αθηνών ενώ έλαβε και Baccalauréat από το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1929) όπου θήτευσε πλάι στον λόγιο Octave Merlier.  Το 1930 κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων γράφτηκε στην École Supérieure des Beaux-Arts του Παρισιού ενώ παράλληλα παρακολούθησε για περιορισμένο διάστημα μαθήματα και στην Νομική Σχολή της πόλης. Στην École Supérieure θήτευσε κυρίως στα εργαστήρια του γλύπτη Jean Boucher (1870-1939), ενώ την ίδια περίπου περίοδο ενοικίασε και δικό του εργαστήριο, στο οποίο παρέμεινε έως το 1939. Μία από τις πρώτες καλλιτεχνικές εκθέσεις του πραγματοποιήθηκε στο Salon d' Automne του Παρισιού ενώ σε ηλικία μόλις 24 ετών έλαβε χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων (1937). Το 1939 ολοκλήρωσε και εξέθεσε στο Παρίσι το πρόπλασμα του ανδριάντα του Αδαμαντίου Κοραή προορισμένο να τοποθετηθεί στον τόπο καταγωγής του λογίου, την Χίο. Μεταξύ άλλων έργων είχε ήδη φιλοτεχνήσει την προτομή του ζωγράφου Ανδρέα Βουρλούμη, ανδριάντα σε φυσικό μέγεθος του γλύπτη Χρήστου Καπράλου και του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη.

Ο Παππάς επέστρεψε στην Ελλάδα λίγο καιρό πριν την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Το ξέσπασμα του πολέμου τον βρίσκει επιστρατευμένο οπλίτη στο Αλβανικό μέτωπο απ’ όπου επέστρεψε τον Απρίλιο του 1941. Λίγο πριν τον πόλεμο, είχε λάβει βραβείο γλυπτικής στην Πανελλήνια Έκθεση. Στα χρόνια της Κατοχής (1941-1944) αφιερώθηκε κατά το δυνατόν στις μελέτες και την καλλιτεχνική δημιουργία στο εργαστήριό του, στη συνοικία Ζωγράφου. Τον Δεκέμβριο του 1944 κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό, υπηρετώντας έως το 1951 στην Ανωτέρα Ναυτική Διοίκηση Αλεξανδρείας ως ναύτης. Κατά την παραμονή του στην Αλεξάνδρεια είχε την ευκαιρία να μελετήσει και να εμπνευστεί από τα μνημεία της αιγυπτιακής τέχνης ενώ το 1950 πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στην περιοχή και φιλοτέχνησε διάφορα γλυπτά μεταξύ των οποίων τον μαρμάρινο ανδριάντα του ευεργέτη Μικέ Σαλβάγου για την Ελληνική Εμπορική Σχολή Αλεξανδρείας. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και ένα έτος αργότερα εκλέχθηκε καθηγητής των Εργαστηρίων Γλυπτικής της Α.Σ.Κ.Τ. Μεταξύ των ετών 1954-1956 διετέλεσε υποδιευθυντής της σχολής, ενώ από το 1959 έως το 1969 διευθυντής. Στα χρόνια της θητείας του ως διευθυντής της σχολής συντελέστηκαν σημαντικές κτιριακές και εκπαιδευτικές μεταβολές με την λειτουργία νέων εργαστηρίων. Το 1972 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας ενώ το 1980 τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Λίγα χρόνια πριν, το 1978, παραιτήθηκε από την έδρα Γλυπτικής της Α.Σ.Κ.Τ. και του απονεμήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας ο τίτλος του επίτιμου Διευθυντή της Σχολής. Στα 1979 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας με έργα γλυπτικής και ζωγραφικής.

Ο Γιάννης Παππάς υπήρξε ένας από τους παραγωγικότερους γλύπτες της γενιάς του με πλούσιο καλλιτεχνικό έργο. Πηγές έμπνευσής του υπήρξαν ιστορικές μορφές αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, κορυφαίοι πολιτικοί του 19ου και 20ου αιώνα και προσωπικότητες από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Γλυπτά του έχουν αναρτηθεί σε δημόσιους χώρους, κτίρια και ιδρύματα ανά την Ελλάδα (ενδεικτικά Αθήνα, Θεσσαλονίκη Μέτσοβο, Νάξο, Χίο, Κίμωλο) όπως και σε χώρες του εξωτερικού (Κύπρος, Αλεξάνδρεια, Χιλή, Καλιφόρνια ΗΠΑ). Μεταξύ των σημαντικότερων γλυπτών του συγκαταλέγονται ο μαρμάρινος ανδριάντας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Πάρκο Ελευθερίας (πλησίον Μεγάρου Μουσικής) (1971), αντίστοιχος ανδριάντας στον προαύλιο χώρο της Βουλής των Ελλήνων (1990), ανδριάντας του Χαριλάου Τρικούπη επίσης στον χώρο της Βουλής των Ελλήνων (1998), ο έφιππος ανδριάντας του Γεωργίου Καραϊσκάκη στην γενέτειρα του αγωνιστή Μαυρομμάτι Καρδίτσας (1990), ανδριάντας του στρατηγού Μακρυγιάννη στην περιοχή της Πλάκας (1989),  προτομή του Κωνσταντίνου Τσάτσου στην Πλάκα (1989), ανδριάντας του Οδυσσέα Ελύτη στην Πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι (1977) και ο ανδριάντας του Ευαγγέλου Αβέρωφ-Τοσίτσα στο Μέτσοβο (1955). Ένα από τα τελευταία έργα του, ο έφιππος ανδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου (1992), τοποθετήθηκε στο κέντρο της Αθήνας (έναντι Στύλων Ολυμπίου Διός) το 2019. Εκτός από γλύπτης υπήρξε και ζωγράφος με πλούσιο καλλιτεχνικό έργο διοργανώνοντας σειρά ατομικών εκθέσεων και συμμετέχοντας σε ομαδικές. Το συγγραφικό του έργο υπήρξε επίσης αξιοσημείωτο, συγγράφοντας και μεταφράζοντας άρθρα και δοκίμια για την γλυπτική και την ζωγραφική από τα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Το εργαστήρι του γλύπτη επί της οδού Ανακρέοντος στου Ζωγράφου μετά τον θάνατό του το 2005 περιήλθε στην κατοχή του Μουσείου Μπενάκη ύστερα από δωρεά του γιού του Αλέξανδρου.

ΠΗΓΕΣ

• «Είκοσι τέσσερις γλύπτες τιμούν τον δάσκαλό τους. Αφιέρωμα στον γλύπτη Γιάννη Παππά», Κατάλογος έκθεσης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Μέγαρο Εϋνάρδου, 3 Απριλίου – 7 Μαΐου 2002, Αθήνα 2002.
• Ζέτα Αντωνοπούλου, Τα γλυπτά της Αθήνας. Υπαίθρια Γλυπτική 1834-2004, Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2003, σελ. 205.