Γεννήθηκε στο Γεωργίτσι Λακωνίας το 1873 και πέθανε στην Αθήνα το 1941. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) της Αθήνας ζωγραφική (1888-1892), με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα, και γλυπτική (1890-1892), με δάσκαλο τον Γεώργιο Βρούτο. Ιδρυτικό και τακτικό μέλος του Σωματίου Ελλήνων Γλυπτών (1929), διετέλεσε μέλος της κριτικής και οργανωτικής επιτροπής της Πανελληνίου καλλιτεχνικής έκθεσης του 1938. Αδελφός του γλύπτη Κώστα Ρούμπου (1870-1937), φιλοτέχνησαν από κοινού κυρίως ηρώα (Ηρώο πεσόντων στη Μαγούλα Σπάρτης, Στήλη Αρχιερέων και Προκρίτων στην Τρίπολη, Ηρώο πεσόντων στη Χίο). Εργάστηκε στην Αθήνα περισσότερο ως ζωγράφος και λιγότερο ως γλύπτης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, σε μία γενιά γλυπτών που παλινδρομούν σε καθιερωμένους κλασικιστικούς τύπους με ιδεαλιστικά χαρακτηριστικά, έλλειψη τόλμης και μορφοπλαστικής φαντασίας, το έργο του Πέτρου Ρούμπου εμφανίζει απόπειρες χρησιμοποίησης ρεαλιστικών στοιχείων. Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της κατεύθυνσης αποτελεί η προτομή του Λορέντζου Μαβίλη (1912), έργο σε τέσσερα όμοια αντίγραφα (πλατεία Μαβίλη και γραφεία Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών στην Αθήνα, Κέρκυρα και Ιωάννινα), όπου, πέρα από τα δοσμένα με ακρίβεια φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, αποτυπώνεται η προσωπικότητα του ποιητή, ο οποίος είχε ποζάρει εκ του φυσικού. Πρόκειται, ωστόσο, για περιορισμένα δείγματα απομάκρυνσης από τα κλασικιστικά πρότυπα, που επιβεβαιώνουν τις επισημάνσεις των μελετητών του έργου του περί «δειλής» χρησιμοποίησης των ρεαλιστικών τύπων τόσο στο γλυπτικό όσο και στο ζωγραφικό έργο του.
Από την προσωπική και ιδεολογική σχέση του με τους δημοτικιστές λογοτέχνες του Μεσοπολέμου προέκυψε σειρά προσωπογραφιών τους, καθώς και η εικονογράφηση έργων τους, σχολικών βιβλίων και περιοδικών της εποχής, δραστηριότητα που φαίνεται ότι κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, πρωτίστως για λόγους βιοποριστικούς. Η έκδοση του εικονογραφημένου έργου Οι άθλιοι των Αθηνών του Ι. Κονδυλάκη αποτέλεσε εικαστικό γεγονός στα τέλη του 19ου αιώνα, εγκαινιάζοντας τη συνεργασία τέχνης και λογοτεχνίας. Στο νέο αυτό πλαίσιο, ο Πέτρος Ρούμπος καταθέτει πλούσιο εικονογραφικό έργο για τα επόμενα περίπου τριάντα χρόνια (ενδεικτικά, Οι άθλιοι των Αθηνών (1897), Πετεινός (Γ. Βλαχογιάννης, 1914), Κόκκινος βράχος (Γρ. Ξενόπουλου, 1915), Οι Έμποροι των Εθνών (Αλ. Παπαδιαμάντη, 1922). Στην ίδια κατεύθυνση, συνεργάστηκε με τα περιοδικά Παναθήναια (1909), Πινακοθήκη (1909, 1915, 1923), Ο Καλλιτέχνης (1910, 1912) κ.ά., ενώ το διάστημα 1917-1920 και το 1927 υπήρξε ένας από τους βασικούς εικονογράφους των Αναγνωστικών του Δημοτικού, γραμμένων στη δημοτική (ενδεικτικά, Τα Ψηλά βουνά του Ζαχ. Παπαντωνίου, Η Αυγή και Το χρυσό μου βιβλίο των Παπαμιχαήλ-Βουτυρά, Τα Ελληνόπουλα και Τα Στάχυα των Πασαγιάννη-Συκώκη κ.ά.)
Την καλλιτεχνική φυσιογνωμία του Πέτρου Ρούμπου συνοψίζει η αποτίμηση του συνολικού έργου του από τον Δημ. Παυλόπουλο, ο οποίος σημειώνει ότι στη γλυπτική του παραμένει συνεπής ακαδημαϊκός ρεαλιστής, στη ζωγραφική κινείται στο πλαίσιο του παραστατικού ρεαλισμού αναγεννησιακών τάσεων και στην εικονογράφηση συνδυάζει κλασικιστικούς τύπους με διακοσμητικά στοιχεία.
ΠΗΓΕΣ
Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες Γλύπτες, τ.5: Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, Αθήνα, Μέλισσα, 1981, σ. 444.
Μερτύρη Αντωνία, Η καλλιτεχνική εκπαίδευση των νέων στην Ελλάδα (1836-1945), Αθήνα, ΚΝΕ/ΕΙΕ, 2000, σ. 360, 398 σημ. 40, 418.
Μπερεδήμας Μ. Παναγιώτης, Το εικονογραφημένο παιδικό σχολικό βιβλίο, ως αντικείμενο-έργο τέχνης: οι εικονογραφήσεις των πρώτων αλφαβηταρίων της δημοτικής, διδακτορική διατριβή, Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος, 2008, τ. Β, σ. 101-112.
Παυλόπουλος Δημήτρης, Ζητήματα Νεοελληνικής Γλυπτικής, Αθήνα, χ.έ., 1998, σ. 109-110, 175.
«Το Σωματείο Ελλήνων Γλυπτών», ένθετο Επτά Ημέρες της εφ. Καθημερινή, 25.10.1998, σελ. 18-19.
Χρήστου Χρύσανθος, Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μυρτώ, Νεοελληνική Γλυπτική 1800 - 1940, Εμπορική Τράπεζα, Αθήνα 1982, σ. 78-79, 221.