Γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1891, κατά τη διάρκεια ταξιδιού των γονιών του, και πέθανε στην Αθήνα το 1945. Ο πατέρας του, Ιωάννης, ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού, γιος του διπλωμάτη Φωκίωνα Ρωκ και εγγονός του γλύπτη Pierre Roque. Ο τελευταίος διετέλεσε πρόξενος της Γαλλίας στην Ελλάδα στις αρχές του 19ου αιώνα, παντρεύτηκε τη Βικτωρία Μακρή (θεία της «Κόρης των Αθηνών») και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, δίνοντας στα δύο παιδιά του ελληνική υπηκοότητα.  

Σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) και στη συνέχεια μετέβη στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στην Académie Julian και την École Nationale Supérieure des Beaux-Arts. Κατά την παραμονή του στη γαλλική πρωτεύουσα ήταν βοηθός του γλύπτη Κώστα Δημητριάδη, ο οποίος βιβλιογραφικά φέρεται ότι εκτιμούσε πολύ το έργο του. Το 1919, μαζί με τους ζωγράφους Περικλή Βυζάντιο και Παύλο Καλλιγά συντηρούσαν ατελιέ στην οδό Διογένους 4 στην Πλάκα, το οποίο εκτός από καλλιτεχνικό εργαστήριο λειτούργησε και ως τόπος συνάντησης για καλλιτέχνες και συγγραφείς. Εκτέλεσε δημόσιες και ιδιωτικές παραγγελίες, κυρίως προτομές, καθώς και ελεύθερα έργα. Από το 1927 ασχολήθηκε συστηματικά με την ξυλογλυπτική, ακολουθώντας έναν δρόμο κοντά στη λαϊκή παράδοση. Ιδρυτικό μέλος στη Λέσχη Καλλιτεχνών «Ατελιέ» (1927), που το 1936 μετονομάστηκε «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών». Το 1930 διορίστηκε έφορος του Τμήματος Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Την ίδια περίοδο συνεργάστηκε με τον Κώστα Δημητριάδη σε σειρά ξυλόγλυπτων. Παράλληλα αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες της εποχής για θέματα της σύγχρονης τέχνης και επικαιρότητας. Το διδακτικό του όραμα αποτυπώνεται στο βιβλίο Μαθήματα τέχνης των Ένγκρ, Ροντέν, Μπουρντέλ (Αθήνα 1944), το οποίο μετέφρασε και επιμελήθηκε ο ίδιος. Έκανε δύο γάμους, τον πρώτο με τη Νίνα Παπαζαφειροπούλου, ιδρύτρια της γκαλερί Studio στην πλατεία Καρύτση, και τον δεύτερο με τη Σοφία Μελά, με την οποία απέκτησαν τον γιο τους Νικόλαο Ρωκ-Μελά. Το αρχείο του καλλιτέχνη και τα έργα του περιήλθαν στη συλλογή του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) με δωρεά του γιου του Νικολάου Ρωκ-Μελά (1938-2015).

Χρονολογικά, το έργο του τοποθετείται στην έναρξη της μακράς μεταβατικής περιόδου της ελληνικής γλυπτικής από τον κλασικισμό και τον ακαδημαϊσμό στον μοντερνισμό. Με υλικό την πέτρα ή το ξύλο, ο γλύπτης Φωκίων Ρωκ κινείται σε μία πιο σύγχρονη -για τα δεδομένα της εποχής- κατεύθυνση, με εμφανείς απόπειρες απομάκρυνσης από τους καθιερωμένους τύπους και πειραματικές μορφοπλαστικές διατυπώσεις. Στα ξυλόγλυπτα έργα του αναδεικνύεται μία διακοσμητική τάση και διηγηματική διάθεση. Στις προτομές και τα μνημεία του διακρίνεται ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα γενικευτικά χαρακτηριστικά και τη συγκέντρωση στο ουσιαστικό, μέσα από τον συνδυασμό στοιχείων ρεαλιστικής περιγραφής με μια έμφαση στη λιτότητα των μορφών και την επιβολή των όγκων. Χαρακτηριστικό δείγμα της κατεύθυνσης αυτής αποτελεί η προτομή του Γεώργιου Καραϊσκάκη στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το σημαντικότερο και περισσότερο γνωστό έργο του, το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μπροστά στη Βουλή (1932). Σε αυτό συνδυάζονται ρεαλιστικές λεπτομέρειες με ιδεαλιστικές διατυπώσεις, χωρίς ρηχή ρητορεία, ενώ η όλη διαπραγμάτευση του ανάγλυφου αντλεί στοιχεία από την τεχνική της εργασίας του στο ξύλο.
 
Στα γλυπτά έργα του συγκαταλέγονται (επιλεκτικά): οι προτομές των Αρ. Βαλαωρίτη (Αθήνα, Εθνικός Κήπος), Γ. Καραϊσκάκη (1937, Αθήνα, Πεδίον Άρεως), Σατοβριάνδου (Αθήνα, Λεωφ. Βασ. Σοφίας), κ.ά.

Από το 1926 έως το 1941 εξέθεσε τα έργα του σε τρεις ατομικές εκθέσεις (1926-1927, 1929, 1930, όλες στη σάλα Στρατηγοπούλου και σε όλες με -τουλάχιστον 125- έργα ξυλογλυπτικής) και συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα (ενδεικτικά, Έκθεση Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών, Αθήνα, 1926˙ Έκθεση ομάδας «Τέχνη», Αθήνα 1930˙ Α΄, Β΄ και Γ΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Αθήνα, 1938, 1939 και 1940, αντίστοιχα).

ΠΗΓΕΣ

Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες Γλύπτες, τ.5: Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, Αθήνα, Μέλισσα, 1981, σ. 444.

Παυλόπουλος Δημήτρης, Ζητήματα Νεοελληνικής Γλυπτικής, Αθήνα, χ.έ., 1998, σ. 157.

- Ο γλύπτης Γεώργιος Ρήγας. Συμβολή στη μελέτη της νεοελληνικής γλυπτικής, Αθήνα, 2014, σ. 66-68.

Χρήστου Χρύσανθος, Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μυρτώ, Νεοελληνική Γλυπτική 1800 - 1940, Εμπορική Τράπεζα, Αθήνα 1982, σ. 88, 90-91, 229-231.

«Φωκίων Ρωκ: ο Γλύπτης και το αρχείο του», ιστ. ελcblog, προσβάσιμο στο https://www.elculture.gr/blog/%CE%BF-%CE%B3%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%89%CE%BA%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%81%CF%89%CE%BA/ (ανάκτηση: 19/2/2019)

Η φωτογραφία από το Αρχείο Φωκίωνα Ρωκ, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, προσβάσιμο στο https://www.miet.gr/collections/files-fokiona-rok/