Γεννήθηκε το 1772 στο Λιβάδι (απαντά και ως Βλαχολίβαδο ή Μεγαλολίβαδο) Λάρισας. Έλαβε τις πρώτες του σπουδές στην επαρχία του με δασκάλους τους Ιωάννη Πεζάρο και Ιωνά Σπαρμιώτη. Προεπαναστατικά ασχολήθηκε με αγροτικές εργασίες αλλά σύντομα ακολούθησε τον δρόμο των επαγγελματιών πολεμιστών της περιόδου, συνάπτοντας σχέσεις με τις ένοπλες ομάδες των Λαζαίων από τους οποίους ανέλαβε κατόπιν το αρματολίκι Ολύμπου. Λόγω σύγκρουσης συμφερόντων με τις απαιτήσεις του Αλή Τεπελενλή Πασά των Ιωαννίνων, στα 1799, εγκατέλειψε τα αρματολίκια της περιοχής και μετέβη στην Σερβία, επικεφαλής και άλλων δυσαρεστημένων, από την πολιτική του Πασά, ενόπλων. Εκεί, μεταξύ των ετών 1803-1804 έλαβε μέρος στην πρώτη επανάσταση των Σέρβων κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας, υπό τον Καραγιώργη Πέτροβιτς (Καραγιώργεβιτς). Το 1804, αφού προηγουμένως νυμφεύτηκε την χήρα του Σέρβου επαναστάτη και αδελφοποιητού του, Βέλικο (Βέλκο) Πέτροβιτς, μετέβη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Στο Βουκουρέστι γνωρίστηκε και συνδέθηκε με τον τότε ηγεμόνα της περιοχής Κωνσταντίνο Υψηλάντη, στον οποίον μάλιστα παρουσίασε σχέδια για την δημιουργία στρατιωτικού σώματος. Λίγο καιρό αργότερα, στα 1806, ο Γ. Ολύμπιος επικεφαλής ομάδας ενόπλων, συνέδραμε τον ρωσικό στρατό -που είχε τότε εισβάλει στην Βλαχία- στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Οθωμανών. Οι πολεμικές επιδόσεις του Γ. Ολύμπιου στις μάχες ενθουσίασαν του Ρώσους αξιωματικούς κι έτσι του αποδόθηκε ο βαθμός του συνταγματάρχη του Ρωσικού Στρατού. Η καθαίρεση των ηγεμόνων της Βλαχίας Κ. Υψηλάντη και της Μολδαβίας Δημητρίου Μουρούζη οδήγησαν τον Γ. Ολύμπιο σε εκ νέου φυγή προς την Σερβία. Κι εκεί όμως θα παρέμενε για βραχύ διάστημα, εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων και της συνθηκολόγησης των επαναστατημένων (Συνθήκη Βουκουρεστίου). Εξαναγκάστηκε σε νέα φυγή προς το Βουκουρέστι (περί τα 1812), όπου κι έγινε αρχηγός του πυροβολικού από τον νέο ηγεμόνα της περιοχής Αλέξανδρο Σούτσο. Λίγα χρόνια αργότερα μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία (πιθ.1819), ενώ με την υπόσχεση μιας γενικευμένης εξέγερσης όλων των πληθυσμών εναντίον της Οθωμανικής κυριαρχίας και της αποκατάστασης των προνομίων των βογιάρων, ανέλαβε να κατηχήσει στο επαναστατικό σχέδιο τον Ρουμάνο επαναστάτη Τούντορ Βλαδιμηρέσκου και το σώμα πολιτοφυλακής των Πανδούρων. Το ξέσπασμα της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, βρίσκει τον Γ. Ολύμπιο στην ηγεσία εκστρατευτικών σωμάτων της περιοχής. Ο Ολύμπιος έλαβε μέρος σε πολλές μάχες και διακρίθηκε για την πολεμική του ικανότητα, ιδίως κατά την Μάχη του Δραγατσανίου (Ιούνιος 1821). Λίγο καιρό αργότερα (Σεπτέμβριος 1821), κι ενώ το μέτωπο της Μολδαβίας είχε υποχωρήσει (είχε μεσολαβήσει ήδη και η δολοφονία Βλαδιμηρέσκου από την Φιλική Εταιρεία για προδοσία της Επανάστασης) και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης είχε καταφύγει στην Αυστρία, ο Γ. Ολύμπιος, ο οποίος πολεμούσε ταμπουρωμένος στην Μονή Σέκου, μαζί με τον Ιωάννη Φαρμάκη και ομάδα ενόπλων, ανατινάχθηκε στο κωδωνοστάσιο της Μονής προκειμένου να γλυτώσει την σύλληψη από τα οθωμανικά στρατεύματα.

ΠΗΓΕΣ

• Λήμμα «Ολύμπιος (Ολυμπιώτης) Γεώργιος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΗ΄, Πυρσός 1932, σελ. 845.
• Νίκος Γκαϊντατζής, «Τα γεγονότα του 1821 στη Βόρεια Μολδαβία: Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης», Μακεδονικά (1973), τ.13, σελ. 227-266, διαθέσιμο στο https://doi.org/10.12681/makedonika.903 (ημερομηνία ανάκτησης 26/11/2020).