Το 1885 μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη βουλγαρική Ηγεμονία,  η οικογένεια του Δημητριάδη κατέφυγε στην Αθήνα και ο ίδιος άρχισε τις σπουδές του στο Σχολείο Καλών Τεχνών (την μετέπειτα Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών), με καθηγητή τον Γ. Βρούτο. Το 1903 βραβεύτηκε στον Αβερώφειο διαγωνισμό και κέρδισε υποτροφία για το Μόναχο, με μεγάλη ωστόσο επιμονή ο ίδιος επέλεξε να πάει το 1904 στο Παρίσι.  Το 1905 άνοιξε δικό του εργαστήριο στο Παρίσι, ενώ αργότερα ο 1911 άνοιξε και δεύτερο εργαστήριο στο Λονδίνο. Το 1920 του προσφέρθηκε η θέση του υποδιευθυντή στην Καλλιτεχνική Σχολή του Πολυτεχνείου. Το έργο του Δισκοβόλος κέρδισε το 1924 το α’ βραβείο στους Ολυμπιακούς αγώνες που διοργανώθηκαν στη Γαλλία (το αντίγραφό του βρίσκεται στην Αθήνα, απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο). Το 1926 τιμήθηκε στη Γαλλία με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Το 1930 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και διορίστηκε – με παρέμβαση του Ελευθέριου Βενιζέλου - Διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών και καθηγητής του Εργαστηρίου Γλυπτικής ως το θάνατό του. Συνεργάστηκε με τους καλλιτέχνες Φωκίωνα Ρωκ και Θωμά Θωμόπουλο για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, το 1932. Το 1936 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Γλυπτικής, ενώ το 1927 είχε τιμηθεί και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών.  Η συμπεριφορά του είχε γίνει αιτία πολλών επικρίσεων από την πλευρά των Ελλήνων καλλιτεχνών. Από τα υπόλοιπα έργα του ενδεικτικά αναφέρουμε: Δίλημμα (πριν από το 1905), Μνημείο της Ελευθερίας στην Αγία Λαύρα στα Καλάβρυτα, ο ανδριάντας του Μωχάμετ Άλη στην Καβάλα, ο ανδριάντας του Χρυσοστόμου Σμύρνης στην Αθήνα, πίσω από τη Μητρόπολη Αθηνών.

Οι προτομές και τα άλλα δημόσια μνημεία του Δημητριάδη χαρακτηρίζονται ως έργα ρεαλιστικά. Ωστόσο, στο ιδιωτικό του έργο, επηρεασμένος από το έργο του γάλλου γλύπτη Αύγουστου Ροντέν, έδωσε έμφαση στην κίνηση και το στιγμιαίο και ενδιαφέρθηκε για μια ντελικάτη πλαστικότητα ιμπρεσιονιστικής χροιάς.

ΠΗΓΕΣ

Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες Γλύπτες, τ.5: Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, Αθήνα, Μέλισσα, 1981, σ. 314.

Χρήστου Χρύσανθος, Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μυρτώ, Νεοελληνική Γλυπτική 1800-1940, Εμπορική Τράπεζα, Αθήνα 1982, σ. 223-224.

Πηγή εικόνας: «Δημητριάδης Κωνσταντίνος», Νεοελληνική Εικονιστική Προσωπογραφία, Πανδέκτης, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, διαθέσιμο στην ιστοσελίδα http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/59614 [τελευταία πρόσβαση 13/2/2019]