Η οικογενειακή του παράδοση ήταν συνδεδεμένη με τη γλυπτική. Ο παππούς του, Ιωάννης Λαμπαδίτης ήταν Τήνιος γλύπτης και ο πατέρας του είχε βιοτεχνία μαρμάρων και ήταν και ο ίδιος μαρμαρογλύπτης. Το 1940 παντρεύτηκε την Ηλέκτρα Παπαθανασίου και μαζί απέκτησαν μια κόρη.  Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών (1944), με δάσκαλό του τον Κώστα Δημητριάδη, συνέχισε τις σπουδές γλυπτικής στο Λονδίνο. Μέλος του Σωματείου Ελλήνων Γλυπτών από το 1939. Διορίστηκε επιμελητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το 1955 στην έδρα της Πλαστικής και αργότερα το 1965  στην έδρα της Ζωγραφικής. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές και Πανελλήνιες εκθέσεις, όπως και στο εξωτερικό στην Biennale Αλεξανδρείας (1961), στο Βουκουρέστι και στην Άγκυρα (1962), στις εκθέσεις Ευβοέων Καλλιτεχνών (1962 και 1965), στη Biennale Γλυπτικής της Κοινότητας Φιλοθέης (1966), στη Διεθνή Έκθεση Μεταλλίων (1966), στην πλωτή έκθεση στο Υπερωκεάνιο «Βασίλισσα Άννα-Μαρία» (1967), που παρουσιάστηκε στον Πειραιά και στην Νέα Υόρκη, στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών (1973), στη Διεθνή Έκθεση Ζωγραφικής-Γλυπτικής-Χαρακτικής στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Αθηνών (1976), στις ομαδικές εκθέσεις Ελλήνων και Ξένων Καλλιτεχνών της Διεθνούς Ένωσης Καλών Τεχνών Ι.Α.G. το 1979, το 1982 και το 1984.

Έργα του έχουν στηθεί σε δημόσιους χώρους. Μεταξύ αυτών το θηλυκό ελάφι στην είσοδο του λιμανιού της Ρόδου (1958), όπου βρίσκονται επίσης προτομές του Ελευθερίου και του Σοφοκλή Βενιζέλου, οι ανδριάντες του νομοθέτη Ν. Δημητρακόπουλου στην Καρύταινα Γορτυνίας (1958) και του ήρωα του ’21 Παπανίκα στην Καστανιά Κορινθίας (1961), οι προτομές του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, του πρώτου ανατόμου βέλγου καθηγητή Ανδρέα Βεζάλ στη Ζάκυνθο, το Μνημείο Κυπριακής Αντίστασης στην κορυφή του λόφου Παλαιοχωρίου Λευκωσίας (1961), ο ανδριάντας του ήρωα του ’21 Μητροπολίτη Κωνστάντιου στην Κομοτηνή, οι προτομές του Δίκαιου Αριστείδη και του Περικλή στην αίθουσα της υποδοχής της Βουλής των Ελλήνων (1976), η προτομή του Ελευθέριου Βενιζέλου στο αεροδρόμιο των Σπάτων (2002) και άλλα.

Η γλυπτική του κινείται άλλοτε ανάμεσα στα συγκεκριμένα στοιχεία και τα ιδεαλιστικά χαρακτηριστικά και άλλοτε στη σχηματοποίηση και τις αφαιρετικές τάσεις. Στην πορεία του έργου του παρατηρείται μια μεγάλη απόσταση από την αρχική του ενασχόληση με την παραστατική γλυπτική και στην κατοπινή αφηρημένη. Κύριο χαρακτηριστικό των έργων του είναι η αφαίρεση και η απλοποίηση, ενώ οι φόρμες των μορφών του είναι ευκίνητες, ανάλαφρες και αέρινες. Ο Βασιλείου εκτός από το ολόγλυφο ενδιαφέρεται και για το ανάγλυφο και ειδικά το μετάλλιο.

ΠΗΓΕΣ

Χρήστου Χρύσανθος, Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μυρτώ, Νεοελληνική Γλυπτική 1800-1940, Εμπορική Τράπεζα, Αθήνα 1982, σ. 157.

«Θόδωρος Βασιλείου: ο γλύπτης που ‘τα έβαλε’ με τον Κολοσσό της Ρόδου», Κ. Λυμπεροπούλου, 13-12-2013, THE TOC, διαθέσιμο στην ιστοσελίδα http://www.thetoc.gr/politismos/article/thodwros-basileiou-o-gluptis-pou-ta-ebale-me-ton-kolosso-tis-rodou [τελευταία πρόσβαση: 11-2-2019]

«Θόδωρος Βασιλείου», Βάσος Α. Κουντουρίδης, 12-2-2010, ιστολόγιο διαθέσιμο στην ιστοσελίδα http://basilioublogspotcom.blogspot.com/ [τελευταία πρόσβαση: 11-2-2019]