Ο Τόμπρος γεννήθηκε το 1889 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο κρητικής καταγωγής μαρμαροτεχνίτης Θεόδωρος Τόμπρος από τον Όρμο Κορθίου της Άνδρου και μητέρα του η Μαργαρίτα Ν. Ρεμούνδου ή Ραμούνδου από τον Μοσχιώνα της Άνδρου. Μεγάλωσε στο Κόρθι της Άνδρου αλλά σε νεαρή ηλικία εγκατέλειψε το νησί του και μετέβη στην Αθήνα. Από  το 1903 έως το 1909, σπούδασε γλυπτική και σχέδιο στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) στην Αθήνα, με δασκάλους τον Γεώργιο Βρούτο, τον Δημήτριο Γερανιώτη, τον Αλέξανδρο Καλούδη και για μικρό διάστημα τον Λάζαρο Σώχο. Το 1910 έφτιαξε δικό του εργαστήριο στην Αθήνα ενώ το 1912 - 1913 έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, κερδίζοντας δύο μετάλλια. Το 1914, με υποτροφία του κληροδοτήματος Γεωργίου Αβέρωφ, μετέβη για σπουδές στο Παρίσι, φοιτώντας στην Ακαδημία Ζυλιάν κοντά στους Ανρί Μπουσάρ και Πωλ Λαντόφσκι. Το Παρίσι θα το επισκεφτεί σε αρκετές φάσεις της ζωής του για μελέτη και δημιουργία παραμένοντας για μεγάλα διαστήματα. Με την επιστροφή του το 1919, διορίστηκε έκτακτος καθηγητής στην έδρα πλαστικής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. Την περίοδο 1933-1934 εξέδωσε το περιοδικό 20ό Αιώνας, το πρώτο αμιγώς εικαστικό περιοδικό στην Ελλάδα. Το διδακτικό του έργο στην Σχολή Καλών Τεχνών ξεκίνησε το 1938, έτος κατά το οποίο διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο Β΄ εργαστήριο γλυπτικής της σχολής. Δίδαξε έως το 1960, ενώ από το 1957 ως το 1959 διετέλεσε διευθυντής. Το 1967 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Αριστείον Καλών Τεχνών και τον επόμενο χρόνο τον εξέλεξε μέλος της.  

Το έργο του καλλιτέχνη είναι πολύ πλούσιο. Ο Τόμπρος εμπνεύστηκε τόσο από θέματα της καθημερινής ζωής όπως τα σπορ και οι δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου, όσο και από κορυφαία γεγονότα της ελληνικής ιστορίας όπως η Επανάσταση του 1821. Στην πρώτη κατηγορία, ενδεικτικά είναι τα έργα του ο Μπιλιαρδιστής (1912), Κορμός Αμερικανίδας Αθλήτριας (1928) και Κόρη Αθηναία ή Κολυμβήτρια (1943-1944). Για τη δεύτερη, χαρακτηριστικά έργα του είναι οι προτομές του Αθανασίου Διάκου (1911-1912), ο χάλκινος ανδριάντας του Κανάρη στη Χίο (1923), η προτομή του πυρπολητή Κανάρη (1937) στον Κήπο των Ηρώων στο Πεδίο του Άρεως, καθώς και ο έφιππος ανδριάντας του Καραϊσκάκη στο Ζάππειο (1966).

Η προσφορά του Μ. Τόμπρου στη νεοελληνική γλυπτική υπήρξε πολυσήμαντη. Ο γλύπτης, παραμένοντας ανθρωποκεντρικός, δημιούργησε ελεύθερες συνθέσεις με αφαιρετικό χαρακτήρα δίνοντας ξεχωριστή έμφαση στις γυναικείες μορφές. Το έργο επιδιώκει να συνομιλήσει με την πρωτοπορία της εποχής του, ενώ χαρακτηρίζεται από κυβιστικές και σουρεαλιστικές επιρροές, αναπαριστώντας μορφές από το ζωικό και φυτικό κόσμο, αλλά και πλάσματα της φαντασίας ή παράξενα σχήματα. Συγχρόνως όμως όταν επρόκειτο για κατά παραγγελία έργα, ο Τόμπρος ακολουθούσε στην δημιουργία του το γενικά παραδεδεγμένο ακαδημαϊκό ύφος.

ΠΗΓΕΣ

Δημήτριος Παυλόπουλος,  Ο γλύπτης Μιχάλης Τόμπρος (1889-1974), διδακτορική διατριβή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 1996.

Μιχάλης Τόμπρος (μτφ.- επιμ. Μαρία Σκαμάγκα, Μαρία Πανουργιά), Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, Αθήνα 2006.

Η φωτογραφία από την ιστοσελίδα   https://en.isabart.org/person/140906 (ανάκτηση: 8.1.2020)