Γεννήθηκε το 1931 στο Τρίκαστρο Πρέβεζας και πέθανε στην Αθήνα το 1999. Μαθητής του Μιχάλη Τόμπρου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε το 1959. Το 1965, με διετή υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, συνέχισε τις σπουδές του στην École Supérieure des Beaux Arts του Παρισιού, δίπλα στους Yencesse και Martin. Το 1961 διορίστηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και εργάστηκε σε Μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας για τη συντήρηση και αποκατάσταση αρχαίων και σύγχρονων γλυπτών (ενδεικτικά, Δελφοί: αναστήλωση συμπλέγματος Δαόχου και Σφίγγας Ναξίων· Ολυμπία: στήριξη του Ερμή του Πραξιτέλη και νέα έκθεση των αετωματικών γλυπτών του ναού του Διός· Βραώνα: αναστήλωση στοάς, κ.ά). Με εκπαιδευτική άδεια, εργάστηκε για ένα διάστημα στο Μουσείο του Λούβρου και μεταγενέστερα, το 1884, για μικρό διάστημα στο μουσείο dei Conservatori του Καπιτωλίου της Ρώμης. Το 1979 εξελέγη μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ελλήνων Γλυπτών. Για την αρχαιολογική  δράση του βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Υπήρξε μέλος του ΚΚΕ και του Συλλόγου Γλυπτών.

Ως γλύπτης, αρχικά ακολούθησε τους παραδοσιακούς τύπους και ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με την ανθρωποκεντρική γλυπτική, με βασικά χαρακτηριστικά την ιδεαλιστική διαπραγμάτευση των εικονιζόμενων μορφών και τον τονισμό στα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά. Δουλεύοντας με μάρμαρο ή χαλκό, ασχολήθηκε τόσο με τα ανάγλυφα όσο και με τα ολόγλυφα. Τα τελευταία κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του έργου του: προτομές, έφιπποι ανδριάντες (ορειχάλκινοι ανδριάντες των Νικόλαου Πλαστήρα στην Καρδίτσα, 1996-1997, και Πύρρου στην Άρτα, 1998), μνημεία (Δίστομο, 1974, Ακροναυπλίας, 1989) και μικρά γλυπτά (Σκεπτόμενος, Μητρότητα, Ανάπαυση, Κυκλικός Χορός, Εργάτης, Προσευχή), αλλά και μετάλλια. Αισθητή στο έργο του είναι η επίδραση της επαγγελματικής του δραστηριότητας ως συντηρητή αρχαίων γλυπτών. Σύμφωνα με τον Θάνο Χρήστου, «αρχαϊκή πλαστική και τύποι της νεότερης τέχνης, έργα της κλασικής αρχαιότητας και διατυπώσεις καθαρά προσωπικές μοιάζουν να αλληλλοσυμπλέκονται με μία αρμονία που μόνο ο συγκεκριμένος διττός ρόλος του καλλιτέχνη μπορεί με σαφήνεια να εξηγήσει». Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και ιδιαίτερα στις δύο επόμενες δεκαετίες ο Τριάντης επιδίδεται στη φιλοτέχνηση τιμητικών προτομών, κυρίως αγωνιστών του ’21 αλλά και γνωστών προσωπικοτήτων της τέχνης, της επιστήμης και της πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα ασχολείται με το ταφικό μνημείο. Κατά την περίοδο αυτή, χωρίς να λείπουν και προσπάθειες σε χαλκό, ο καλλιτέχνης προτιμά το μάρμαρο, υλικό που, αφενός, δίνει τη δυνατότητα να τονιστούν τα ιδεαλιστικά χαρακτηριστικά στις μορφές και, αφετέρου, αποτελεί επιθυμία των παραγγελιοδοτών, αφού οι περισσότερες προτομές της περιόδου προορίζονται για δημόσιους χώρους, ιδρύματα και κοιμητήρια. Χαρακτηριστικά δείγματα τιμητικών προτομών του είναι των Εμμανουήλ Παπά (1978) και Νικολάου Κριεζώτη (1984) στο Πεδίον του Άρεως, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Καβάλα, Νικολή Αποστόλη και Ανδρέα Μιαούλη στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, των αρχαιολόγων Αναστ. Ορλάνδου (Αρχαιολογική Εταιρεία Αθήνας, 1982) και Δημ. Λαζαρίδη (Μουσείου Αμφίπολης Καβάλας, 1996), του Διονύσιου Σολωμού (Σόφια, ελληνική πρεσβεία), του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Ίδρυμα Κων. Καραμανλή) κ.ά.

Στα ώριμα έργα του διαφαίνονται προσπάθειες στην κατεύθυνση των γενικευτικών και αφηρημένων τάσεων, με εμφανείς πάντοτε τις επιδράσεις της διδασκαλίας του Τόμπρου αλλά και μία προσωπική επεξεργασία των κατακτήσεών του. Σε κάποια έργα του έφτασε στην πλήρη αφαίρεση, ενώ σε ορισμένες συνθέσεις  με αφαιρετικά γεωμετρικοποιημένα σχήματα διαφαίνεται και πάλι η ανθρώπινη μορφή (Ζεύγος με παιδί ΙΙ). Σύμφωνα με τους Χρήστου και Κουμβακάλη-Αναστασιάδη, πρόκειται για έναν ευαίσθητο καλλιτέχνη που «μοιάζει να απομακρύνεται προοδευτικά από το περιορισμένο μορφοπλαστικό λεξιλόγιο και την εξάρτησή του από τους παραδοσιακούς τύπους».
Εξέθεσε έργα του σε δύο ατομικές εκθέσεις στο Παρίσι (γκαλερί Mouffe, 1972) και την Αθήνα, και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στη Γαλλία και την Ελλάδα. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν οι συμμετοχές του στο Salon d’ Automne το 1965, 1968 και 1971, στην έκθεση της Société des Artistes Français και της Société des Artistes Indépendants το 1971, καθώς και σε εκείνη της Société Internationale des Beaux Arts το 1972 και 1973. Στην Ελλάδα, συμμετείχε στην Πανελλήνια του 1973, στην Γλυπτική ’78 στη Φιλοθέη το 1978 και στην Εθνική Πινακοθήκη το 1979. Πολλά από τα έργα παρέμειναν σε γύψο ως προπλάσματα και μακέτες -σε μικρές διαστάσεις- για διαγωνισμούς μνημείων.

ΠΗΓΕΣ

Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες Γλύπτες, τ.5: Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, Αθήνα, Μέλισσα, 1981, σ. 474.

Χρήστου Χρύσανθος, Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μυρτώ, Νεοελληνική Γλυπτική 1800-1940, Εμπορική Τράπεζα, Αθήνα 1982, σ. 177, 272 - 273.

Μορτάκη Σαπφώ, Η καλλιτεχνική μετανάστευση στην Ελλάδα: από τον 19ο στο 20ο αιώνα (1870-1970). Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Ανδρέου, διδακτορική διατριβή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, 2010, σ. 188, 264.

«Στέλιος Τριάντης», ιστότοπος γλύπτη προσβάσιμο στο http://stelios.triantis.com/index.php/el/cv-el (ανάκτηση: 2/3/2019)

Χρήστου Θάνος, «Η καλλιτεχνική δημιουργία του Στέλιου Τριάντη» προσβάσιμο στο https://www.giannena-e.gr/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%95%CE%A7%CE%9D%CE%95%CE%A3/page/Triantis_Stelios_Thanos_Xristou.aspx#_edn4 (ανάκτηση: 5/3/2019)

Η φωτογραφία του γλύπτη μπροστά στο πρόπλασμα της προτομής του Νικόλαου Κριεζώτη από τον ιστότοπο  https://www.giannena-e.gr/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%95%CE%A7%CE%9D%CE%95%CE%A3/Kallit-Photo.Album/TRIANTIS_STELIOS/Photo_Album%20No1%20St.Triantis/No1%20St.Triantis.htm (ανάκτηση: 5/3/2019)