Γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1937 και πέθανε το 2013 στην Πτολεμαΐδα. Μεταξύ 1956-1958 φοίτησε στο εργαστήριο του Γιάννη Παππά στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) της Αθήνας και ολοκλήρωσε τις σπουδές του τη διετία 1960-1962. Εργάστηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ως μουσειακός καλλιτέχνης (1963-1967) και το 1966 μετεκπαιδεύτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης, με καθηγητές τους Venanzo Croccetti και Andrea Spandini. Κατά τα μακρά διαστήματα παραμονής του στον γενέθλιο τόπο του, εμπνεύστηκε από τη ζωή των κατοίκων της Μακεδονίας και ειδικότερα της Φλώρινας και αποτύπωσε με τη γλυπτική γραφίδα του μορφές και πρόσωπα της αγροτικής ζωής. Μέλος του ΚΚΕ και του Συλλόγου Γλυπτών.

Σύμφωνα με τον Στ. Λυδάκη, το έργο του διακρίνεται «για την απλότητα στη διάπλαση της φόρμας, πράγμα που οδηγεί σε αφαιρέσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις σε κυβιστικές λύσεις», ενώ ενδιαφερόταν κυρίως «για έναν τύπο αρχαϊκής δομής, για το στυλιζάρισμα της μορφής και την αδρή έκφραση». Για «προσωπική χρησιμοποίηση αρχαϊκών και λαϊκότροπων τύπων» αλλά και «γερή τεχνική κατάρτιση» που αποτυπώνεται στην «επιβολή απλουστευτικών τύπων και γενικευτικών στοιχείων, στην έμφαση στο πρωταρχικό και διαχρονικό, τη μνημειακή διάθεση και την τεκτονική ασφάλεια του συνόλου», κάνουν λόγο οι Χρήστου και Κουμβακάλη-Αναστασιάδη.

Με διακρίσεις και βραβεία, ο καλλιτέχνης παρουσίασε τα έργα του σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (ενδεικτικά, Φλώρινα, εργαστήριο καλλιτέχνη, 1956-1962, 1986˙ Καστοριά, 1976˙ Κοζάνη, 1977˙ Θεσσαλονίκη, 1974, 1977, 1978, 1981˙ Αθήνα, 1979, 1980, 1983, 1987, 1990, 1991 κ.α., και συμμετείχε σε περίπου σαράντα ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Μπιενάλε Βουδαπέστης, Μονακό, Παρίσι, Αίγυπτος, Μόσχα κ.α.). Μεταξύ 1962-2003 φιλοτέχνησε περί τις 40 προτομές διακεκριμένων προσώπων, όπως των Καπετάν Κώττα (Φλώρινα), Θεόδωρου Αγγελόπουλου (Αρκαδία), Ίωνα Δραγούμη και Γεωργίου Μόδη (Φλώρινα), Βασίλειου και Καίτης Κοντολέοντος (Ναύπλιο), Γ. Μπάλη και Κων/νου Αδαμόπουλου (Κορινθία), Στάθη Ασημακόπουλου (Μεσσηνία), Ιωάννη Δαλέζιου (Βόλος και Σύρος), Εμμανουήλ Σαρρή (Φλώρινα) και πολλών οπλαρχηγών του Μακεδονικού Αγώνα. Φιλοτέχνησε, επίσης, ανδριάντες, ανάμεσα στους οποίους των Αντώνη Τρίτση (Αθήνα) και Πολυχρόνη Πολυχρόνιση (Κρήτη), καθώς και πολλά μνημεία, όπως Εθνικής Αντίστασης Γιαννιτσών, Ποντιακού Ελληνισμού Δήμου Κερασούντος Πρέβεζας, Ρήγα Φεραίου στο Βελιγράδι κ.ά. Πολλά βραβευμένα έργα του τοποθετήθηκαν σε δημόσιους χώρους ή βρίσκονται σε κρατικές και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα. Ενδεικτικά, το 1992 κέρδισε το Α΄ Βραβείο σε Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό Προτομής με την προτομή του Δημητράκη Πλαπούτα, έργο που δύο χρόνια αργότερα τοποθετήθηκε στο Πεδίον του Άρεως.

ΠΗΓΕΣ

Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες Γλύπτες, τ.5: Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, Αθήνα, Μέλισσα, 1981, σ. 316-317.

Χρήστου Χρύσανθος, Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μυρτώ, Νεοελληνική Γλυπτική 1800-1940, Εμπορική Τράπεζα, Αθήνα 1982, σ. 179, 274.

«Δογούλης Νικόλαος», ιστότοπος Art22.gr, προσβάσιμο στο http://www.art22.gr/%CE%B4%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%83/ (ανάκτηση: 8/3/2019)